H.GÜRER
5 Mart, 2015
Kayısı, dut ve ceviz yapraklarının dallarında büyüdüm, sert alizelerin
keman çalışıyla. Uzak rüzgârlar yıldız taşırdı bahçemize. Kuşlarım vardı miski,
renkli, paçalı, kunkulları olan. Dünyası onlar olan, onların gözüyle dünyaya
bakan bir çocuktum... Sapanımla yıldız çekerdim yeryüzüne! Ay dede gülümserdi haşarı
çocukluğuma. Gök yüzüne dik ve usanmadan bakmam bundan. Çocukluğumuz defne
sabunu kokardı. Annemiz hayatımızın söküğünü dikerdi. ‘Zengindik’! Ancak kışlarımızı
ısıtmazdı güneş. Ve biz ısınmak için sarılırdık birbirimize. Anlardık, kışın
sevmişiz birbirimizi...
